Fionntán de Brún

Glór Larissa a mhothaigh mé ar dtús, nótaí fada crochta a rinne blár folamh den áras mórthaibhseach. Chuala mé gairm an uafáis agus na scéine sa ghuth sin mar a bheadh sí i ndiaidh a theilgean amach as uaimh in íochtar aigéin. Nótaí ag dreapadh ar dhroim nótaí agus ansin gáir amháin á scaoileadh as crann tadhaill suas le creataí an halla. Sna meandair bheaga ina dtarraingíodh Larissa a hanáil bhí an t-aer lom briosc mar nárbh ann do thost ná fuaim féin. Ansin gan coinne, leath an bualadh bos tríd an halla mar a bheadh cith éadrom fearthainne ann.

Ní raibh ann ach gur aithin mé go raibh Elena ag ceol, is é rud a bhí sí ag ceol gan fhios dom. Bhí a glór ag teacht agus ag imeacht mar a bhíonn an léaró beag i dteach solais ag imeacht ar an té atá ar shoitheach mara. Nuair a bhéarfadh do chluas greim ar an cheol, chluinfeá mearadh agus práinn i gcuideachta a chéile agus thuigfeá gur páirt beirte a bhí sí a dhéanamh in aon ghlór amháin – lánúin a bhí ag achrann faoi ghealltanais a tréigeadh agus cumann a briseadh. Níl a fhios cén diabhal a lig di céasadh agus buairt strainséirí ón stair a ionchollú ach mhair sí ag cur cora an phianpháis di ó bhaithis a cinn anuas go dtí a dá cos. Agus ansin sa deireadh, nuair a d’fhág na hanama cráite a colainn, chrom sí a smig go brónach agus stán go sollúnta ar an urlár.