Pádraig Standún

B’í Margie, bean an tSiopa a thug An Diabhailín air, mo dhuine a raibh an scannán á léiriú aige, de chéaduair. Lá an phinsin a bhí ann agus bhí beirt nó triúr de na seanóirí istigh le haghaidh páipéar an lae nó tae nó siúchra a cheannacht ar a mbealach ón Aifreann. Na 'holy Joes' a thugadh Margie orthu nuair nach raibh said ag éisteacht, ach bhí a gcuid airgid chomh maith leis an sóinseáil a bhí ag duine ar bith eile. Ba mhinic nach bhfeicfeadh sí duine ar bith ach iad as sin go ham lóin seachas dream na leoraithe a thagadh anuas as Maigh Eo leis na huibheacha agus arán, feoil agus fataí. Deireadh an sagart go raibh sé aisteach nach raibh muintir na Gaillimhe in ann na rudaí sin a chur ar fáil do mhuintir na Gaillimhe féin. Ba chuma leis i ndáiríre, mar is óna chontae dúchais a tháinig an t-ábhar sin uilig, ispíní ón Éill nó Baile Uí Fhiacháin, arán agus iasc reoite ó Bhaile an Róba, uibheacha ó Bhalla, chomh maith le cácaí milse ó Bhéal Easa. 'Más fíor an ráiteas: “You are what you eat,” is as Maigh Eo sibh ar fad,”' a deireadh sé, ar nós go raibh buille marfa na muice buailte aige ar Ghaillimigh uilig an tsaoil.

“Meas tú cé hé?” a d’iarr Taim Dharach faoin bhfeairín beag leis an gcroiméal mór agus an ghruaig dhubh greamaithe dá chloigeann. Bhí cuma neirbhíseach air agus é ag breathnú ar chinnlínte na nuachtán, ar nós go raibh sé i gceist aige breith ar cheann de na páipéir agus rith amach as an siopa. “Meas tú an mbeidh Margie in ann coinneáil suas leis má ritheann sé?” a d’iarr Taim air féin. Rinne sé gáire beag: “Ghabhfadh an ceann sin píosa fada i ndiaidh euro.”